مقالات درحال ویرایش
برگشت به فهرست مقالات |
برگشت به فهرست نسخه ها
Ethics code: IR.IAU.SHAHROOD.REC.1400.037
مژگان نقدی1 
، محبوبه طاهر* 1، حکیمه آقایی1 ، عباسعلی حسین‌خانزاده2
، محبوبه طاهر* 1، حکیمه آقایی1 ، عباسعلی حسین‌خانزاده2
1- شاهرود، ایران.
2- دانشگاه گیلان، رشت، ایران.
2- دانشگاه گیلان، رشت، ایران.
چکیده: (236 مشاهده)
زمینه و هدف: با افزایش جمعیت سالمندان بحث پیرامون این دوره زندگی و راه‌های کاهش مسائل و مشکلاتی که در این دوره با آن مواجهه‌اند ضروری است. پژوهش حاضر با هدف مقایسه اثربخشی معنادرمانی و درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر امید به زندگی سالمندان انجام شد.
روش بررسی: طرح پژوهش آزمایشی از نوع پیشآزمون-پسآزمون با گروه گواه بود. جامعه‌آماری شامل تمامی سالمندان مراجعه کننده به خانه‌های سلامت شهرداری تهران در6 ماهه اول سال1400بود؛ که 45نفر داوطلب واجد شرایط به شیوه در دسترس وارد مطالعه شدند و بطور تصادفی در دوگروه آزمایش و یک گروه گواه (هرگروه 15نفر) جایدهی شدند.گروه آزمایش اول مداخله معنادرمانی 10جلسه و گروه آزمایش دوم درمان مبتنی بر پذیرش وتعهد 8جلسه دریافت کردند؛ ابزار پژوهش پرسشنامه امید به زندگی (اشنایدر وهمکاران، 1991) بود. تحلیل داده‌ها با روش تحلیل کوواریانس تک و چندمتغیری در نرم‌افزار SPSS-23 در سطح معناداری 05/0 انجام شد.
یافته‌ها: نتایج نشان داد که معنادرمانی بر ارتقاء امید عاملی (001/0>P)، امید راهبردی (018/0>P) و نمره کل امید به زندگی (001/0>P) در سالمندان در مقایسه با گروه گواه تأثیرگذار بود. اما درمان مبتنی بر پذیرش وتعهد بر امید به زندگی و مؤلفههای آن تأثیر معناداری نداشت. در مقایسه بین گروه‌های آزمایش معنادرمانی به‌طور معناداری بیشتر از درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد اثربخش بود (05/0P<).
نتیجه‌گیری: براساس یافته‌ها، معنا درمانی در مقایسه با درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر امید به زندگی سالمندان اثربخش‌تر است و می‌توان از این رویکرد درمانی به عنوان روش مداخله‌ای مؤثر بر امید به زندگی سالمندان بهره‌مند شد.
روش بررسی: طرح پژوهش آزمایشی از نوع پیشآزمون-پسآزمون با گروه گواه بود. جامعه‌آماری شامل تمامی سالمندان مراجعه کننده به خانه‌های سلامت شهرداری تهران در6 ماهه اول سال1400بود؛ که 45نفر داوطلب واجد شرایط به شیوه در دسترس وارد مطالعه شدند و بطور تصادفی در دوگروه آزمایش و یک گروه گواه (هرگروه 15نفر) جایدهی شدند.گروه آزمایش اول مداخله معنادرمانی 10جلسه و گروه آزمایش دوم درمان مبتنی بر پذیرش وتعهد 8جلسه دریافت کردند؛ ابزار پژوهش پرسشنامه امید به زندگی (اشنایدر وهمکاران، 1991) بود. تحلیل داده‌ها با روش تحلیل کوواریانس تک و چندمتغیری در نرم‌افزار SPSS-23 در سطح معناداری 05/0 انجام شد.
یافته‌ها: نتایج نشان داد که معنادرمانی بر ارتقاء امید عاملی (001/0>P)، امید راهبردی (018/0>P) و نمره کل امید به زندگی (001/0>P) در سالمندان در مقایسه با گروه گواه تأثیرگذار بود. اما درمان مبتنی بر پذیرش وتعهد بر امید به زندگی و مؤلفههای آن تأثیر معناداری نداشت. در مقایسه بین گروه‌های آزمایش معنادرمانی به‌طور معناداری بیشتر از درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد اثربخش بود (05/0P<).
نتیجه‌گیری: براساس یافته‌ها، معنا درمانی در مقایسه با درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر امید به زندگی سالمندان اثربخش‌تر است و می‌توان از این رویکرد درمانی به عنوان روش مداخله‌ای مؤثر بر امید به زندگی سالمندان بهره‌مند شد.
نوع مطالعه: مقاله پژوهشی اصیل |
موضوع مقاله:
روانشناسی
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
