BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
URL: http://jdisabilstud.org/article-1-1591-fa.html
2- کارشناسی‌ارشد، گروه روانشناسی عمومی، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران غرب، تهران، ایران
3- دانشجوی کارشناسی‌ارشد مشاورهٔ مدرسه، گروه مشاوره، دانشگاه پیام‌نور، قزوین، ایران
4- کارشناسی‌ارشد، گروه روانشناسی بالینی، دانشگاه آزاد اسلامی علوم و تحقیقات، تهران، ایران
چکیده
زمینه و هدف: اختلال اضطراب فراگیر از اختلالات بسیار شایع اضطرابی مشاهده‌شده در جمعیت عمومی و مراکز بالینی است؛ بنابراین باتوجه به اهمیت اختلال اضطراب فراگیر، مطالعهٔ حاضر با هدف تعیین اثربخشی آموزش خوددلگرم‌سازی بر سرسختی روان‌شناختی و رشد اجتماعی دانش‌آموزان دارای اضطراب فراگیر انجام شد.
روش‌بررسی: روش پژوهش حاضر نیمه‌آزمایشی با طرح پیش‌آزمون-پس‌آزمون همراه با گروه گواه بود. جامعهٔ آماری این پژوهش تمامی دانش‌آموزان دختر ۱۳تا۱۵سالهٔ منطقهٔ نُه شهر تهران (دورهٔ اول متوسطه) در سال تحصیلی ۹۸-۱۳۹۷ بودند که به مرکز مشاورهٔ همیار مراجعه کرده بودند و تشخیص اختلال اضطراب فراگیر گرفتند. سی نفر نمونه به‌صورت دردسترس انتخاب شدند و با استفاده از گمارش تصادفی در دو گروه آزمایش (پانزده نفر) و گواه (پانزده نفر) تخصیص یافتند. سپس به تکمیل پرسشنامهٔ سرسختی روان‌شناختی (کیامرثی و همکاران، ۱۳۷۷) و پرسشنامهٔ رشد اجتماعی (کرامتی، ۱۳۸۲) اقدام کردند. در ادامه، هشت جلسهٔ ۶۰دقیقه‌ای مداخلهٔ آموزشی خوددلگرم‌سازی برای گروه آزمایش برگزار شد؛ اما گروه گواه آموزشی دریافت نکرد. داده‌ها با استفاده از آزمون تحلیل کوواریانس در سطح معنا‌داری ۰٫۰۱ توسط نرم‌افزار SPSS نسخهٔ ۲۲ تحلیل شدند.
یافته‌ها: نتایج نشان داد که در پس‌آزمون میانگین نمرات متغیرهای سرسختی روان‌شناختی (مبارزه‌جویی و کنترل و تعهد) و رشد اجتماعی گروه آزمایش درمقایسه با گروه گواه به‌طور معنا‌داری افزایش پیدا کرد (۰٫۰۰۱>p).
نتیجه‌گیری: براساس نتایج پژوهش، آموزش خوددلگرم‌سازی در بهبود سرسختی روان‌شناختی و رشد اجتماعی دانش‌آموزان دارای اضطراب فراگیر مؤثر است.
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
