مجله مطالعات ناتوانی (علمی- پژوهشی)

زمینه و هدف: سلامت نهاد خانواده از اهمیت خاصی برخوردار است و زن به عنوان یکی از ارکان خانواده در این سلامت نقش بسزایی ایفاء می­کند. هدف پژوهش حاضر، تعیین اثربخشی طرحواره درمانی بر امید به زندگی، کیفیت زندگی و بهزیستی روانشناختی زنان خانه­دار شهر تهران بود.
روش بررسی: پژوهش از نوع آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری این پژوهش کلیه زنان
خانه­دار منطقه 3 شهر تهران که از بین آنان نمونه­ای شامل 50 نفر به­صورت غیرتصادفی- هدفمند انتخاب و به­طور تصادفی در دو گروه 25 نفره آزمایش و گواه قرار گرفتند. ابزار پژوهش پرسشنامه­های امید به زندگی (1991)، کیفیت زندگی (1996) و بهزیستی روانشناختی (1989) بود. تجزیه و تحلیل داده­ها با استفاده از نرم افزار Spss و آزمون تحلیل کوواریانس چند متغیره انجام گرفت و سطح معنی­داری 05/0 در نظر گرفته شد.
یافته‌ها: نتایج نشان داد که در پس آزمون بین دو گروه آزمایش و گواه در امید به زندگی، کیفیت زندگی و بهزیستی روانشناختی تفاوت معناداری وجود دارد (01/0 > P). میانگین و انحراف معیار امید به زندگی قبل و بعد از مداخله به ترتیب90/5 ± 36/40 و 15/3 ± 32/50؛ کیفیت زندگی 83/8 ± 76/81  و 36/13 ± 84/93 ؛ بهزیستی روانشناختی 89/10 ± 92/70 و 98/7 ± 72/76 بود. همچنین اندازه اثر نمرات امید به زندگی 487/0 و کیفیت زندگی 306/0 و بهزیستی روانشناختی 205/0 به دست آمد.  
نتیجه‌گیری: نتایج نشان داد که طرحواره درمانی موجب افزایش امید به زندگی، کیفیت زندگی و بهزیستی روانشناختی و مؤلفه­های آنها در زنانه خانه­دار گروه آزمایش در مقایسه با گروه گواه در مرحله پس آزمون شد. بنابراین انجام مداخلات بر اساس این رویکرد می­تواند در ارتقای سلامت روان و بهبود زندگی زنان خانه­دار منطقه 3 شهر تهران مؤثر باشد.

واژه‌های کلیدی: امید به زندگی، طرحواره درمانی، کیفیت زندگی، بهزیستی روانشناختی، طرحواره درمانی

     

ارسال نظر درباره این مقاله : نام کاربری یا پست الکترونیک شما:

---

---