1- دانشگاه علوم پزشکی آزاد اسلامی تهران
چکیده: (1246 مشاهده)
زمینه و هدف: سلامت نهاد خانواده از اهمیت خاصی برخوردار است و زن به عنوان یکی از ارکان خانواده در این سلامت نقش بسزایی ایفاء میکند. هدف پژوهش حاضر، تعیین اثربخشی طرحواره درمانی بر امید به زندگی، کیفیت زندگی و بهزیستی روانشناختی زنان خانهدار شهر تهران بود.
روش بررسی: پژوهش از نوع آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری این پژوهش کلیه زنان
خانهدار منطقه 3 شهر تهران که از بین آنان نمونهای شامل 50 نفر بهصورت غیرتصادفی- هدفمند انتخاب و بهطور تصادفی در دو گروه 25 نفره آزمایش و گواه قرار گرفتند. ابزار پژوهش پرسشنامههای امید به زندگی (1991)، کیفیت زندگی (1996) و بهزیستی روانشناختی (1989) بود. تجزیه و تحلیل دادهها با استفاده از نرم افزار Spss و آزمون تحلیل کوواریانس چند متغیره انجام گرفت و سطح معنیداری 05/0 در نظر گرفته شد.
یافتهها: نتایج نشان داد که در پس آزمون بین دو گروه آزمایش و گواه در امید به زندگی، کیفیت زندگی و بهزیستی روانشناختی تفاوت معناداری وجود دارد (01/0 > P). میانگین و انحراف معیار امید به زندگی قبل و بعد از مداخله به ترتیب90/5 ± 36/40 و 15/3 ± 32/50؛ کیفیت زندگی 83/8 ± 76/81 و 36/13 ± 84/93 ؛ بهزیستی روانشناختی 89/10 ± 92/70 و 98/7 ± 72/76 بود. همچنین اندازه اثر نمرات امید به زندگی 487/0 و کیفیت زندگی 306/0 و بهزیستی روانشناختی 205/0 به دست آمد.
نتیجهگیری: نتایج نشان داد که طرحواره درمانی موجب افزایش امید به زندگی، کیفیت زندگی و بهزیستی روانشناختی و مؤلفههای آنها در زنانه خانهدار گروه آزمایش در مقایسه با گروه گواه در مرحله پس آزمون شد. بنابراین انجام مداخلات بر اساس این رویکرد میتواند در ارتقای سلامت روان و بهبود زندگی زنان خانهدار منطقه 3 شهر تهران مؤثر باشد.
نوع مطالعه:
مقاله پژوهشی اصیل |
موضوع مقاله:
روانشناسی دریافت: 1398/3/30 | پذیرش: 1398/5/26