BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
URL: http://jdisabilstud.org/article-1-2587-fa.html
2، اصغر آقایی3
2- استادیار گروه روانشناسی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد اصفهان (خوراسگان)، اصفهان، ایران
3- استاد گروه روانشناسی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد اصفهان (خوراسگان)، اصفهان، ایران
چکیده
مقدمه: اگر زندگی زناشویی وضعیت مساعدی را برای ارضای نیازهای روانی زوج‌ها فراهم نکند، اثرات منفی به‌جا می‌گذارد. اختلال‌های روانی، افسردگی و خودکشی ازجمله پیامدهای این مسئله است. هدف پژوهش حاضر، بررسی اثربخشی روایت‌درمانی بر کیفیت زندگی زناشویی و دلبستگی زوجین ناتوان مراجعه‌کننده به مراکز مشاورهٔ شهر اصفهان بود.
روش‌بررسی: پژوهش حاضر از نوع طرح تک‌موردی بود. جامعهٔ آماری پژوهش را تمامی زوج‌های ناتوان (درحل مسائل زناشویی) مراجعه‌کننده به مراکز و کلینیک‌های روانشناسی شهر اصفهان در سال ۱۳۹۸ تشکیل دادند. از میان آن‌ها باتوجه به ملاک‌های ورود و خروج، به‌صورت دردسترس و هدفمند سه زوج به‌عنوان نمونه انتخاب شدند و مداخلهٔ روایت‌درمانی را دریافت کردند. برای جمع‌آوری داده‌های تحقیق، پرسش‌نامهٔ کیفیت زندگی (روابط) زناشویی (فلچر و همکاران، ۲۰۰۰) و مقیاس تجدیدنظرشدۀ دلبستگی بزرگسال (کولینز و رید، ۱۹۹۰) به‌کار رفت. شرکت‌کنندگان مداخلهٔ روایت‌درمانی را به‌صورت هفته‌ای یک جلسه و به‌مدت دوازده جلسه دریافت کردند. برای تجزیه‌وتحلیل داده‌ها و به‌منظور بررسی اثربخشی روایت‌درمانی از شاخص تغییر پایا (RCI) و درصد بهبودی استفاده شد.
یافته‌ها: براساس نتایج، در متغیر کیفیت زندگی زناشویی، شاخص تغییر پایا در زوج‌های دوم (۲٫۱۹) و سوم (۴٫۰۴) از نظر آماری معنادار بود که اثربخشی درمان را نشان داد. برای متغیر سبک دلبستگی ایمن، شاخص تغییر پایا در زوج دوم (۲٫۱۸) از نظر آماری معنادار بود و تنها در زوج دوم درمان اثربخشی داشت. برای متغیر سبک دوسوگرا/اضطرابی باتوجه به اینکه شاخص تغییر پایا در زوج‌های اول (۰٫۵۱) و دوم (۰٫۱۷) و سوم (۰٫۱۷) کمتر از ۱٫۹۶=Z به‌دست آمد، می‌توان نتیجه گرفت که برای این متغیر درمان اثربخش نبود.
نتیجه‌گیری: اجرای روایت‌درمانی باعث ارتقای کیفیت زندگی زناشویی و سبک دلبستگی ایمن در برخی زوجین می‌شود؛ بنابراین می‌توان از این رویکرد برای بهبود مسائل بین‌فردی و زناشویی و کاهش میزان طلاق در جامعه استفاده کرد.
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
