چکیده
زمینه و هدف: سالمندی امری طبیعی و اجتنابناپذیر بهشمار میرود که در ایران رشد شتابانی گرفته است؛ بنابراین توجه به عوامل مؤثر بر سلامت سالمندان از اهمیت بسزایی برخوردار است. پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطهٔ تحمل پریشانی و کیفیت زندگی با نقش میانجی بهزیستی روانشناختی در سالمندان شهر تهران انجام شد.
روشبررسی: روش پژوهش، مقطعی از نوع همبستگی در قالب مدلسازی معادلات ساختاری بود. جامعهٔ آماری را تمامی سالمندان بیشتر از شصت سال شهر تهران تشکیل دادند که از این میان دویست نفر بهروش نمونهگیری خوشهای چندمرحلهای انتخاب شدند. این افراد به مقیاس بهزیستی روانشناختی (ریف و کیز، ۱۹۹۵) و مقیاس تحمل پریشانی (سیمونز و گاهر، ۲۰۰۵) و پرسشنامهٔ کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی (۱۹۹۸) پاسخ دادند. دادههای پژوهش با ضریب همبستگی پیرسون و روش مدلسازی معادلات ساختاری با نرمافزارهای SPSS نسخهٔ ۲۲ و AMOS نسخهٔ ۲۲ تحلیل شدند. سطح معناداری آزمونها ۰٫۰۵ در نظر گرفته شد.
یافتهها: نتایج نشان داد، اثر مستقیم تحمل پریشانی بر بهزیستی روانشناختی (۰٫۰۰۱=p، ۰٫۸۱۴=β)، اثر مستقیم تحمل پریشانی بر کیفیت زندگی (۰٫۰۲۸=p، ۰٫۳۱۲=β) و اثر مستقیم بهزیستی روانشناختی بر کیفیت زندگی (۰٫۰۰۱=p، ۰٫۵۴۴=β) مثبت و معنادار بود. همچنین اثر غیرمستقیم تحمل پریشانی بر کیفیت زندگی با میانجیگری بهزیستی روانشناختی مثبت و معنادار بود (۰٫۰۰۱=p، ۰٫۴۴۳=β). مدل ارائهشده برازش نسبتاً خوبی داشت (۱٫۶۱۹= X2/dfو ۰٫۸۹۱=AGFI، ۰٫۹۶۹=CFI، ۰٫۹۲۳=GFI، ۰٫۰۵۶=RMSEA).
نتیجهگیری: براساس یافتههای پژوهش، تحمل پریشانی بهواسطهٔ بهزیستی روانشناختی بهطور غیرمستقیم بر سطح کیفیت زندگی سالمندان تأثیر میگذارد. بهعبارتدیگر، تحمل پریشانی با بهبود سطح بهزیستی روانشناختی متعاقباً باعث ارتقای کیفیت زندگی سالمندان میشود.
بازنشر اطلاعات | |
![]() |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |