مقالات در دست انتشار
برگشت به فهرست مقالات |
برگشت به فهرست نسخه ها
1- پردیس بین الملل کیش دانشگاه تهران
2- دانشگاه تهران
2- دانشگاه تهران
چکیده: (738 مشاهده)
زمینه و هدف: والدین نخستین الگو برای فرزندان می باشند. بنابرین توجه به نهاد خانواده اهمیت دارد. هدف پژوهش طراحی و ارزیابی اثربخشی مداخله روانشناختی خانواده محور بر تقویت جاذبه های زوجیت در والدین، نشاط معنوی، عملکرد تحصیلی و نگرش به ازدواج در فرزندان دختر بود.
روش بررسی: روش پژوهش، نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری با گروه گواه بود. جامعه آماری تمامی دانش آموزان دختر و هر دو والدینشان در پایه ۱۲،۱۱،۱۰ در سال تحصیلی ۱۴۰۱ـ۱۴۰۰ بودند. با روش نمونه گیری تصادفی تعداد ۶۰ دانش آموز واجد الشرایط از ۵ مدرسه در مناطق ۱،۲،۵،۹،۱۸ شهر تهران انتخاب شدند در گروه آزمایش به هر دو والدین ۳۰ نفر از آنها برنامه روانشناختی خانواده محور آموزش داده شد. والدین ۳۰نفر دیگر در گروه گواه آموزشی دریافت نکردند. ابزار جمع آوری داده ها، مقیاس رضایتمندی همسران افروز(۱۳۸۹)، مقیاس نشاط معنوی افروز(۱۳۹۵)، مقیاس عملکرد تحصیلی فام و تیلور(۱۹۹۹) و مقیاس نگرش به ازدواج روزن و براتن(۱۹۹۸) بود. برای تحلیل داده ها روش تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر و آزمون تعقیبی بونفرونی با سطح معناداری ۰۵/۰ استفاده شد.
یافته ها: آموزش برنامه روانشناختی موجب بهبود رضامندی زوجیت والدین، نگرش به ازدواج، نشاط معنوی، وعملکرد تحصیلی فرزندان(۰۰۱/۰>p) شد و این تأثیر برای رضامندی زوجیت (۴۶۳/۰=p) و نگرش به ازدواج(۵۹۷/۰=p) ، نشاط معنوی(۱۹۸/۰=p)، وعملکرد تحصیلی (۵۶۰/۰=p)تا دورهٔ پیگیری ماندگار بود.
نتیجه گیری: آموزش برنامه روان شناختی بر بهبود رضامندی زوجیت والدین، عملکرد تحصیلی, نشاط معنوی و نگرش به ازدواج فرزندان اثر بخش است و از آن می توان به عنوان برنامه ای مناسب استفاده کرد.
روش بررسی: روش پژوهش، نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری با گروه گواه بود. جامعه آماری تمامی دانش آموزان دختر و هر دو والدینشان در پایه ۱۲،۱۱،۱۰ در سال تحصیلی ۱۴۰۱ـ۱۴۰۰ بودند. با روش نمونه گیری تصادفی تعداد ۶۰ دانش آموز واجد الشرایط از ۵ مدرسه در مناطق ۱،۲،۵،۹،۱۸ شهر تهران انتخاب شدند در گروه آزمایش به هر دو والدین ۳۰ نفر از آنها برنامه روانشناختی خانواده محور آموزش داده شد. والدین ۳۰نفر دیگر در گروه گواه آموزشی دریافت نکردند. ابزار جمع آوری داده ها، مقیاس رضایتمندی همسران افروز(۱۳۸۹)، مقیاس نشاط معنوی افروز(۱۳۹۵)، مقیاس عملکرد تحصیلی فام و تیلور(۱۹۹۹) و مقیاس نگرش به ازدواج روزن و براتن(۱۹۹۸) بود. برای تحلیل داده ها روش تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر و آزمون تعقیبی بونفرونی با سطح معناداری ۰۵/۰ استفاده شد.
یافته ها: آموزش برنامه روانشناختی موجب بهبود رضامندی زوجیت والدین، نگرش به ازدواج، نشاط معنوی، وعملکرد تحصیلی فرزندان(۰۰۱/۰>p) شد و این تأثیر برای رضامندی زوجیت (۴۶۳/۰=p) و نگرش به ازدواج(۵۹۷/۰=p) ، نشاط معنوی(۱۹۸/۰=p)، وعملکرد تحصیلی (۵۶۰/۰=p)تا دورهٔ پیگیری ماندگار بود.
نتیجه گیری: آموزش برنامه روان شناختی بر بهبود رضامندی زوجیت والدین، عملکرد تحصیلی, نشاط معنوی و نگرش به ازدواج فرزندان اثر بخش است و از آن می توان به عنوان برنامه ای مناسب استفاده کرد.
نوع مطالعه: مقاله پژوهشی اصیل |
موضوع مقاله:
روانشناسی
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
