چکیده
هدف: این مقاله به تحلیل وضعیت معماری سه دبستان کودکان ناشنوا و کمشنوا در شهر اصفهان، پرداخته است.
روشبررسی: پژوهش حاضر با استفاده از روش تحقیق توصیفی-تحلیلی و با بررسی مطالعات انجامشده پیرامون خصوصیات معمارانهٔ فضاهای آموزشی افراد ناشنوا و کمشنوا در کشورهای مختلف جهان و به کمک چکلیست محققساخته و ابزار مشاهده، صورت گرفته است.
یافتهها: یافتههای پژوهش، حاکی از آن است که معماری دبستانهای افراد ناشنوا و کمشنوای موجود در شهر اصفهان، مناسب با نیازهای این افراد، نیست؛ بهطوریکه هیچیک از این سه دبستان، برای دسترسی آسان افراد یادشده در موقعیت مکانی مناسبی قرار نگرفته، شرایط اکوستیک مناسبی نداشته و از مواد و مصالح مناسب با توجه به شرایط کودکان ناشنوا و کمشنوا، در معماری آنها استفاده نشده است.
نتیجهگیری: علیرغم اینکه در بسیاری از کشورها کلیساها، مراکز فرهنگی، مدارس، خانهها، مغازهها و ...، برای ناشنوایان و کمشنوایان، مناسب و طراحیشده هستند؛ لیکن هنوز در ایران، فضاهای مناسبسازیشده برای این دسته افراد وجود ندارد. ارائۀ سطوح مناسبی از نورپردازی و انتخاب رنگها و مواد و مصالح، منجربه بهبود یادگیری افراد ناشنوا و کمشنوا در فضاهای آموزشی، میشود. جنس مصالح میتواند در مدیریت لرزشها، بهبود جهتیابی و شناسایی مخاطرات تهدیدکنندهٔ افراد ناشنوا و کمشنوا، بسیار کمککننده باشد.
بازنشر اطلاعات | |
![]() |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |