مجله مطالعات ناتوانی (علمی- پژوهشی)

صادق عباسیان, مهری یوسف زاده, حمید مقومی, فریبزر رمضانی

چکیده
زمینه و هدف: فعالیت‌های ورزشیِ رقابتی برای افراد دارای معلولیت نظیر بسکتبال با ویلچر به‌سرعت درحال رشد است. هدف پژوهش حاضر، بررسی تأثیر یک دوره تمرینات ترکیبی پلایومتریکی و مقاومتی بر عملکرد قدرتی و توانی و ارتباط آن با مؤلفه‌های کیفیت زندگی، سلامت عمومی، خودپندارهٔ بدنی، ادراک درد و استرس در زنان بسکتبالیست‌ با ویلچر تیم ملی ایران بود.
روش‌بررسی: در پژوهش نیمه‌تجربی حاضر، از بین تمامی ورزشکاران زن دعوت‌شده به اردوی تیم ملی (۳۰=N)، بیست داوطلب واجد شرایط وارد مطالعه شدند و در دو گروه گواه و تجربی (هر گروه ده نفر) قرار گرفتند. گروه تجربی به‌مدت چهار هفته تمرینات ترکیبی پلایومتریک و مقاومتی را انجام داد. سپس، در ابتدا و انتهای پژوهش، مؤلفه‌های عملکرد جسمانی در آزمودنی‌ها بررسی شد؛ همچنین آزمودنی‌ها پرسش‌نامه‌ٔ کیفیت زندگی (وار و همکاران، ۱۹۹۳)، پرسش‌نامه‌ٔ درد مک‌گیل (ملزاک، ۱۹۸۷)، پرسش‌نامه‌ٔ کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی (گروه WHOQOL سازمان بهداشت جهانی، ۱۹۹۸)، پرسش‌نامه‌ٔ استرس ادراک‌شده (کوهن و همکاران، ۱۹۸۳) و پرسش‌نامه‌ٔ خودتوصیفگری بدنی (مارش، ۱۹۹۶) را تکمیل کردند. تحلیل داده‌ها با استفاده از آزمون آنالیز کوواریانس (آنکوا) و ضریب همبستگی‌ بخشی پیرسون در نرم‌افزار SPSS نسخهٔ ۲۶ و تعیین اندازهٔ اثر مداخلهٔ تمرینی‏ در نرم‌افزار آماری STATA نسخهٔ ۱۲ صورت گرفت. سطح معناداری آزمون‌ها ۰٫۰۵ بود.
یافته‌ها: برنامهٔ تمرینات ترکیبی باعث افزایش معنادار عملکرد قدرتی جلوبازو (۰٫۰۰۱>p)، عملکرد قدرتی خم‌شدن تنه (۰٫۰۰۱>p)، عملکرد قدرتی فلکشن شانه از کنار (۰٫۰۰۱>p)، عملکرد انفجاری پاس سینه (۰٫۰۰۲=p) و عملکرد انفجاری پرتاب به پشت (۰٫۰۰۱>p) در گروه تجربی شد. همچنین مداخلهٔ تمرینی باعث کاهش معنادار زمان در عملکرد سرعتی کوتاه بدون‌توپ (۰٫۰۳۲=p)، عملکرد چابکی باتوپ (۰٫۰۰۱>p) و عملکرد چابکی بدون‌توپ (۰٫۰۰۳=p) در گروه تجربی شد.
نتیجه‌گیری: احتمالاً مداخلهٔ برنامهٔ تمرینات ترکیبی پلایومتریکی و مقاومتی موجب بهبود عملکرد جسمانی بانوان بسکتبالیست با ویلچر می‌شود و می‌تواند به‌عنوان راهکاری عملی در برنامه‌های تمرینی به‌کار رود.

فاطمه نورانی, فرهاد اصغری, افسانه خواجوند خوشلی

چکیده
زمینه و هدف: اعتیاد به‌عنوان آسیبی روانی و اجتماعی سلامت فرد و جامعه را به‌خطر می‌اندازد و عوامل مختلف روان‌شناختی در تبیین اعتیاد نقش دارد؛ لذا پژوهش حاضر باهدف بررسی نقش میانجی تکانشوری در رابطهٔ بین حس انسجام با ولع مصرف در معتادان درحال ترک انجام شد.
روش‌بررسی: روش پژوهش حاضر همبستگی بود و از مدل‌سازی معادلات ساختاری استفاده شد. جامعهٔ آماری پژوهش را معتادان درحال ترک در شهر رشت در سال ۱۴۰۲ تشکیل دادند. از بین آن‌ها ۳۷۰ نفر بااستفاده از روش نمونه‌گیری داوطلبانه به‌طور دردسترس انتخاب شدند و به پرسش‌نامهٔ ولع مصرف (سوموزا و همکاران، ۱۹۹۵) و پرسش‌نامهٔ حس انسجام (آنتونووسکی، ۱۹۹۳) و مقیاس تکانشگری بارت (پاتون و همکاران، ۱۹۹۵) پاسخ دادند. داده‌ها در نرم‌افزارهای SPSS نسخهٔ ۲۳ و AMOS نسخهٔ ۲۳ با سطح معناداری کوچک‌تر از ۰٫۰۵ تحلیل شد.
یافته‌ها: براساس شاخص‌های نکویی برازش مدل، مدل پیشنهادی با داده‌ها تناسب خوبی داشت (۳٫۴۶=X2/df و ۰٫۰۸=RMSEA و ۰٫۹۸=GFI‌ و ۰٫۹۴=AGFI و ۰٫۹۰=NFI و ۰٫۹۳=IFI و ۰٫۹۲=CFI). حس انسجام بر تکانشوری (۰٫۰۰۱>p و ۰٫۳۸-=β) و ولع مصرف (۰٫۰۰۱>p و ۰٫۱۶-=β) دارای اثر مستقیم و معنا‌داری بود. تکانشوری بر ولع مصرف (۰٫۰۰۱>p و ۰٫۳۴=β) اثر مستقیم و معناداری داشت. تکانشوری در رابطهٔ بین حس انسجام با ولع مصرف دارای نقش میانجی بود (۰٫۰۰۱>p و ۰٫۱۲-=β).
نتیجه‌گیری: یافته‌های پژوهش بیانگر نقش میانجی تکانشوری در ارتباط بین حس انسجام با ولع مصرف است؛ بنابراین با افزایش حس انسجام و کاهش تکانشوری می‌توان ولع مصرف در معتادان درحال ترک را کاهش داد.

 

امیر قوی‌پیکر, افسانه خواجه‌وند خوشلی, حمزه اکبری

چکیده
زمینه و هدف: طلاق، رویدادی استرس‌زا است که هیجانات منفی فراوانی را در بر می‌گیرد و افشانکردن هیجانات منفی منجربه کاهش کیفیت زندگی و ایجاد نشخوار خشم در فرد می‌شود. پژوهش حاضر باهدف بررسی اثربخشی روایت‌درمانی بر خودافشاگری هیجانی و نشخوار خشم زنان مطلقه در شهر مشهد انجام شد.
روش‌بررسی: روش پژوهش نیمه‌آزمایشی با طرح پیش‌آزمون و پس‌آزمون همراه با گروه گواه و پیگیری سه‌ماهه بود. جامعهٔ آماری را تمامی زنان مطلقهٔ مراجعه‌کننده به مراکز مشاوره و خدمات روان‌شناختی در سال ۱۳۹۹ در نواحی یک و دو و سه شهر مشهد تشکیل دادند. از بین آن‌ها ۲۴ زن مطلقهٔ داوطلب واجد شرایط به‌روش نمونه‌گیری دردسترس وارد مطالعه شدند و به‌طور تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه (هر گروه دوازده نفر) قرار گرفتند. گروه آزمایش طی هشت جلسه روایت‌درمانی گروهی را دریافت کرد؛ اما برای گروه گواه هیچ مداخله‌ای ارائه نشد. جمع‌آوری داده‌ها بااستفاده از مقیاس خودافشایی هیجانی (اسنل و همکاران، ۱۹۹۸) و مقیاس نشخوار خشم (ساکودولسکی و همکاران، ۲۰۰۱) صورت گرفت. داده‌ها توسط آزمون تحلیل واریانس با اندازه‌گیری مکرر و آزمون تعقیبی LSDدر نرم‌افزار آماری SPSS نسخهٔ ۲۶ تحلیل شد. سطح معناداری آزمون‌های آماری ۰٫۰۵ بود.
یافته‌ها: نتایج نشان داد، اثر زمان و اثر گروه و اثر تعامل زمان و گروه بر متغیرهای نشخوار خشم و خودافشایی هیجانی معنادار بود (۰٫۰۰۱>p). همچنین در متغیرهای نشخوار خشم و خودافشایی هیجانی در گروه روایت‌درمانی، تفاوت بین میانگین نمرات پیش‌آزمون با پس‌آزمون و پیگیری معنادار بود (۰٫۰۰۱>p). در گروه روایت‌درمانی در متغیرهای نشخوار خشم (۰٫۰۰۲=p) و خودافشایی هیجانی (۰٫۰۰۳=p)، بین میانگین نمرات پس‌آزمون و پیگیری تفاوت معنادار مشاهده شد که حاکی از ماندگاری اثربخشی درمان در طول دورهٔ‌ پیگیری سه‌ماهه بود.
نتیجه‌گیری: باتوجه به یافته‌های پژوهش، روایت‌درمانی در افزایش خودافشایی هیجانی و کاهش نشخوار خشم در زنان مطلقه سودمند بوده و اثربخشی آن در طول زمان پایدار است.

ابراهیم برادری, علی شیخ الاسلامی, اسماعیل صدری دمیرچی, حسین قمری گیوی

چکیده
زمینه و هدف: انتخاب روش درمانی مؤثر در بهبود کارکردهای خانواده همواره مدنظر خانواده‌درمانگران بوده است. پژوهش حاضر باهدف تعیین اثربخشی درمان بافت‌نگر انصاف‌محور بر تاب‌آوری خانواده و شادکامی زناشویی زوجین متعارض انجام شد.
روش‌بررسی: روش پژوهش حاضر نیمه‌آزمایشی با طرح پیش‌آزمون و پس‌آزمون و پیگیری سه‌ماهه همراه با گروه گواه بود. جامعهٔ آماری را زوجین متعارضی تشکیل دادند که در سال ۱۴۰۲ به مراکز مشاورهٔ زندگی شاد و مبین شهر تبریز مراجعه کردند. از این جامعه ۳۲ نفر داوطلب واجد شرایط به‌روش هدفمند انتخاب شدند و در دو گروه آزمایش و گواه قرار گرفتند. ابزار‌های استفاده‌شده در پژوهش مقیاس تاب‌آوری خانواده (سیکبی، ۲۰۰۵) و پرسش‌نامهٔ شادکامی زناشویی (آزرین و همکاران، ۱۹۷۳) بود. گروه آزمایش درمان بافت‌نگر انصاف‌محور را طی ده جلسه، هفته‌ای یک‌بار دریافت کرد. تحلیل داده‌های پژوهش بااستفاده از آزمون تحلیل واریانس با اندازه‌گیری مکرر و آزمون تعقیبی بونفرونی در سطح معناداری ۰٫۰۵ به‌کمک نرم‌افزار SPSS نسخهٔ ۲۶ صورت گرفت.
یافته‌ها: اثر زمان و اثر گروه و اثر متقابل زمان و گروه بر نمرات متغیرهای تاب‌آوری خانواده و شادکامی زناشویی معنادار بود (۰٫۰۰۱>p). در گروه آزمایش، تفاوتی معنادار بین نمرات متغیرهای تاب‌آوری خانواده و شادکامی زناشویی در مراحل پیش‌آزمون و پس‌آزمون و نیز پیش‌آزمون و پیگیری وجود داشت (۰٫۰۰۱=p)؛ درحالی‌که در متغیرهای مذکور تفاوت معناداری بین پس‌آزمون و پیگیری مشاهده نشد (۰٫۰۵<p).
نتیجه‌گیری: درمان بافت‌نگر انصاف‌‌محور، تاب‌آوری خانواده و شادکامی زناشویی را در زوجین متعارض افزایش می‌دهد؛ ازاین‌رو توصیه می‌شود، مشاوران و زوج‌درمانگران از درمان مذکور برای بهبود تاب‌آوری خانواده و شادکامی زناشویی استفاده کنند.

سحر رحیمی, بتول احدی, زهره خسروی

چکیده
هدف و زمینه: براساس پژوهش‌های پیشین، فرایندهای شناختی می‌تواند به افراد در مدیریت احساسات خود پس از تجربه‌کردن وقایع سخت زندگی کمک کند؛ ازاین‌رو، پژوهش حاضر باهدف تعیین نقش نظم‌جویی شناختی هیجانی و تحمل پریشانی در پیش‌بینی بهزیستی روان‌شناختی بیماران سرپایی مبتلا به کرونا در ایام قرنطینه انجام گرفت.
روش‌بررسی: پژوهش حاضر توصیفی‌تحلیلی از نوع همبستگی بود. جامعهٔ آماری پژوهش را تمامی بیماران سرپایی مبتلا به کرونا در ایام قرنطینه در سال ۱۳۹۹ تشکیل دادند. از بین آن‌ها ۱۵۰ نفر به‌روش نمونه‌گیری دردسترس مشروط بر مبتلابودن به کرونا و به‌سربردن در قرنطینه انتخاب شدند. ابزارهای پژوهش شامل پرسش‌نامۀ نظم‌جویی شناختی هیجان (گارنفسکی و کرایج، ۲۰۰۶) و مقیاس تحمل پریشانی (سیمونز و گاهر، ۲۰۰۵) و مقیاس بهزیستی روان‌شناختی (فرم کوتاه) (ریف، ۱۹۸۹) بود. داده‌های پژوهش با نرم‌افزار SPSS و آماره‌های همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون چندگانهٔ خطی با مدل هم‌زمان، در سطح معناداری کمتر از ۰٫۰۵ تجزیه‌وتحلیل شد.
یافته‌ها: نتایج آزمون همبستگی پیرسون نشان داد، بین نظم‌جویی شناختی هیجانی (۰٫۷۱۷=r) و تحمل پریشانی (۰٫۶۷۷=r) با بهزیستی روان‌شناختی در بیماران سرپایی مبتلا به کووید رابطهٔ مثبت و معناداری وجود دارد (۰٫۰۰۱>p). نتایج تحلیل رگرسیون چندگانهٔ خطی مشخص کرد، تحمل پریشانی و نظم‌جویی شناختی هیجانی به‌میزان ۵۳درصد، بهزیستی روان‌شناختی را پیش‌بینی می‌کنند (۰٫۰۰۱>p)؛ همچنین تأثیرگذاری نظم‌جویی شناختی هیجانی (۰٫۰۰۱>p، ۰٫۴۹۳=β) بر بهزیستی روان‌شناختی بیشتر از تأثیرگذاری تحمل پریشانی (۰٫۰۰۵=p، ۲٫۲۷۵=β) است.
نتیجه‌گیری: براساس نتایج پژوهش، نظم‌جویی شناختی هیجانی و تحمل پریشانی در پیش‌بینی بهزیستی روان‌شناختی بیماران سرپایی مبتلا به کرونا در ایام قرنطینه نقش مؤثری دارند.

یونس مصدق, محمد الغوثی, مهدی کاکاون, کیمیا کریمی

ثبات پاسچر، تعادل، تکلیف دوگانه، پای چرخیده به خارج، پای کمانی

فاطمه آقایی میبدی, سعیده سنجرانی, سیده زهرا جعفری طوسی, فرزاد فرهودی

چکیده
زمینه و هدف: اختلال وسواس فکری‌عملی، از اختلالات بسیار شایع روان‌پزشکی است. پژوهش حاضر باهدف بررسی اثربخشی رفتاردرمانی شناختی مبتنی‌بر اینترنت بر آمیختگی فکر و عمل بیماران مبتلا به اختلال وسواس فکری‌عملی ناشی‌از کرونا انجام شد.
روش‌بررسی: روش این مطالعه، نیمه‌آزمایشی با طرح پیش‌آزمون و پس‌آزمون همراه با گروه گواه بود. از بین افراد ۲۵تا۴۰ سال دارای اختلال وسواس فکری‌عملی مراجعه‏کننده به کلینیک‏های روان‌پزشکی شهر میبد، سی نفر داوطلب واجد شرایط دردسترس وارد مطالعه شدند و با گمارش تصادفی پانزده نفر در گروه مداخله و پانزده نفر در گروه گواه قرار گرفتند. امتیازات مقیاس آمیختگی فکر و عمل (شفران و همکاران، ۱۹۹۶) در دو نوبت زمانی قبل و بعد از رفتاردرمانی شناختی مقایسه شد. افراد گروه مداخله طی چهار هفته، هشت جلسه رفتاردرمانی شناختی مبتنی‌بر اینترنت را هفته‌ای دوبار به‌شکل گروهی و ویدئوکنفرانس دریافت کردند. برای گروه گواه درمانی انجام نشد. تحلیل داده‌ها بااستفاده از آزمون تحلیل کوواریانس صورت پذیرفت. سطح معناداری آزمون‌ها ۰٫۰۵ بود.
یافته‌ها: نتایج مشخص کرد، امتیاز متغیر آمیختگی فکر و عمل در بیماران مبتلا به اختلال وسواس فکری‌عملی در گروه مداخله و بعد از دریافت درمان، درمقایسه با گروه گواه به‌طور معناداری کاهش پیدا کرد (۰٫۰۰۱>p). نتایج مربوط به اندازهٔ اثر نشان داد، ۶۹درصد از تفاوت بین گروه مداخله و گروه گواه در مؤلفهٔ آمیختگی فکر و عمل ناشی‌از اجرای رفتاردرمانی شناختی مبتنی‌بر اینترنت گروهی بود.
نتیجه‌گیری: براساس نتایج این پژوهش، از رفتاردرمانی شناختی مبتنی‌بر اینترنت می‌توان به‌عنوان درمانی مکمل برای بهبود همجوشی فکر و عمل بیماران مبتلا به اختلال وسواس فکری‌عملی در پساکرونا استفاده کرد.

زهرا فاضلی, محسن سعیدمنش, محمد ناصحی

چکیده
زمینه و هدف: سندرم ملال پیش از قاعدگی، از انواع اختلالات خُلقی به‌شمار می‌رود که هم‌زمان با چرخه‌ٔ قاعدگی زنان رخ می‌دهد و با نشانه‌های بدنی و روانی و هیجانی همراه است. پژوهش حاضر باهدف تعیین اثربخشی تحریک مستقیم الکتریکی فراجمجمه‌ای مغز بر تنظیم هیجان بیماران مبتلا به سندرم ملال پیش از قاعدگی انجام شد.
روش‌بررسی: روش این مطالعه، نیمه‌آزمایشی با طرح پیش‌آزمون و پس‌آزمون همراه با گروه گواه بود. از بین زنان مبتلا به سندرم ملال پیش از قاعدگی شهر یزد، سی نفر داوطلب واجد شرایط دردسترس در دامنهٔ سنی۳۰تا۴۰ سال وارد مطالعه شدند و با گمارش تصادفی پانزده نفر در گروه مداخله و پانزده نفر در گروه گواه قرار گرفتند. امتیازات متغیر تنظیم هیجان به‌وسیلهٔ مقیاس دشواری در تنظیم هیجانی (گراتز و رومر، ۲۰۰۴) در دو نوبت زمانی قبل و بعد از درمان تحریک الکتریکی مقایسه شد. تحلیل داده‌ها بااستفاده از آزمون تحلیل کوواریانس صورت پذیرفت. سطح معناداری آزمون‌ها ۰٫۰۵ بود.
یافته‌ها: تحلیل داده‌ها نشان داد، امتیاز آزمون تنظیم هیجان در زنان مبتلا به سندرم ملال پیش از قاعدگی در گروه مداخله و بعد از دریافت درمان درمقایسه با گروه گواه به‌طور معناداری کاهش پیدا کرد (۰٫۰۰۱>p). براساس نتایج مربوط به اندازهٔ اثر، ۵۸درصد از تفاوت بین گروه مداخله و گروه گواه در تنظیم هیجان ناشی‌از اجرای تحریک الکتریکی مغز بود.
نتیجه‌گیری: نتایج این پژوهش مشخص کرد، از تحریک مستقیم الکتریکی فراجمجمه‌ای مغز می‌توان به‌عنوان درمانی مکمل برای بهبود تنظیم هیجان در زنان مبتلا به سندرم ملال پیش از قاعدگی استفاده کرد.

فاطمه طلوعی خبیری, امیر مقدم, مهدی نبوی نیک

چکیده
زمینه و هدف: در دورهٔ انتهای میان‌سالی و اوایل سالمندی (۵۵تا۶۵ سال) توانایی راه‌رفتن به‌تدریج کاهش می‌یابد که سبب تغییر در الگوی راه‌رفتن افراد و فراهم‌شدن زمینهٔ کاهش تعادل آن‌ها می‌شود؛ بنابراین، فعالیت‌هایی که منجربه مشارکت زنان در این سنین در فعالیت‌های بدنی شود، می‌تواند از کاهش عملکرد حرکتی جلوگیری کند؛ ازاین‌رو پژوهش حاضر باهدف تعیین اثربخشی تمرین پیلاتس بر تعادل و پارامترهای فضایی‌زمانی راه‌رفتن زنان ۵۵تا۶۵ سال انجام شد.
روش‌‌بررسی: در این پژوهش نیمه‌تجربی، ۲۴ زن در دو گروه تجربی و شاهد (هر گروه دوازده نفر) شرکت کردند. قبل از شروع دورهٔ تمرین پیلاتس، پارامترهای فضایی‌زمانی راه‌رفتن و تعادل ایستا و تعادل پویا بااستفاده از آزمون‌ نقش کف پا و آزمون استورک و آزمون نشستن و برخاستن اندازه‌گیری شد. بعد از دوازده جلسه تمرین در شش هفته، اجرای مجدد آزمون‌ها صورت گرفت. به‌منظور بررسی اثر تمرین و مقایسهٔ بین‌گروهی، آزمون‌های تی مستقل و تی همبسته در سطح معناداری ۰٫۰۵ به‌کمک نرم‌افزار SPSS به‌کار رفت.
یافته‌ها: نتایج مقایسهٔ بین‌گروهی در پیش‌آزمون اختلاف معناداری را در متغیرهای تحقیق نشان نداد و در پس‌آزمون تنها در طول قدم (۰٫۰۳۰=p) و آزمون نشستن و برخاستن (۰٫۰۰۱=p) بین دو گروه اختلاف معناداری مشاهده شد. نتایج آزمون تی همبسته مشخص کرد، تمرین پیلاتس اثر معناداری بر پارامترهای فضایی‌زمانی سرعت حرکت (۰٫۰۱۸=p) و طول قدم (۰٫۰۱۰=p) و طول گام (۰٫۰۰۲=p) داشت. همچنین، تفاوت درون‌گروهی معناداری در عملکردهای آزمون استورک و آزمون نشستن و برخاستن در گروه تجربی و گروه شاهد وجود نداشت (۰٫۰۵<p).
نتیجه‌گیری: یک دوره تمرین پیلاتس کوتاه‌مدت شش‌هفته‌ای می‌تواند زمینه را برای بهبود تعادل پویا و برخی پارامترهای فضایی‌زمانی راه‌رفتن فراهم آورد. تمرین پیلاتس در بازهٔ شش هفته و دوازده جلسه، زمینه را برای بهبود تعادل پویا که مرتبط با افتادن است، آماده می‌کند.

مریم اردانی, حیدر اسلامی

چکیده
زمینه و هدف: توسعه و تغییرات اجتماعی منجربه تغییراتی در ساختار خانواده شده است. یکی از این تغییرات، تشکیل خانواده‌های تک‌سرپرست یا تک‌والدی است. شناسایی میزان سلامت روانی زنان خانوار و تلاش برای بهبود آن ضروری است؛ بنابراین، پژوهش حاضر باهدف بررسی اثربخشی آموزش تنظیم هیجان بر هوش اجتماعی زنان سرپرست خانوار انجام شد.
روش‌بررسی: روش تحقیق از نوع نیمه‌آزمایشی با طرح پیش‌آزمون و پس‌آزمون همراه با گروه گواه بود. جامعهٔ آماری پژوهش را تمامی زنان سرپرست خانوار شهر یزد تشکیل دادند. از بین آن‌ها سی نفر داوطلب واجد شرایط در دامنهٔ سنی۳۰تا۴۰ سال، با روش تصادفی ساده وارد مطالعه شدند و پانزده نفر در گروه مداخله و پانزده نفر در گروه گواه قرار گرفتند. گروه مداخله طی هشت جلسهٔ گروهی آموزش تنظیم هیجان را دریافت کرد. امتیازات متغیر هوش اجتماعی به‌وسیلهٔ پرسش‌نامهٔ هوش اجتماعی (تت، ۲۰۰۸) در دو نوبت زمانی قبل و بعد از آموزش تنظیم هیجان مقایسه شد. تحلیل داده‌ها بااستفاده از آزمون تحلیل کوواریانس در سطح معناداری ۰٫۰۵ به‌کمک نرم‌افزار SPSS نسخهٔ ۱۷ انجام شد.
یافته‌ها: نتایج نشان داد، امتیاز پرسش‌نامهٔ هوش اجتماعی در زنان سرپرست خانوار در گروه مداخله و بعد از دریافت درمان درمقایسه با گروه گواه به‌طور معناداری افزایش پیدا کرد (۰٫۰۰۱>p). همچنین نتایج مربوط به اندازهٔ اثر مشخص کرد، ۵۷درصد از تفاوت بین گروه مداخله و گروه گواه در متغیر هوش اجتماعی ناشی‌از اجرای آموزش تنظیم هیجان بود.
نتیجه‌گیری: نتایج مشخص کرد، می‌توان از آموزش تنظیم هیجان برای بهبود هوش اجتماعی در زنان سرپرست خانوار استفاده کرد.