مجله مطالعات ناتوانی (علمی- پژوهشی)

اکرم نخعی, شهناز نوحی, حکیمه آقایی

چکیده
زمینه و هدف: اختلافات خانوادگی و طلاق، از معضلات اجتماعی بسیار مهم‌ در جامعهٔ ما به‌‌شمار می‌آید. از دلایل بسیار مهم‌ این اختلافات و طلاق‌ها مربوط به خیانت زناشویی است؛ بنابراین پژوهش حاضر باهدف تعیین اثربخشی آموزش بهبود رابطهٔ مبتنی‌بر ذهن‌آگاهی بر نظم‌جویی شناختی هیجان و انعطاف‌پذیری روان‌شناختی زنان مطلقهٔ خیانت‌دیده با فرزند نوجوان انجام شد.
روش‌بررسی: روش این پژوهش نیمه‌آزمایشی با طرح پیش‌آزمون و پس‌آزمون همراه با گروه گواه بود. جامعهٔ آماری پژوهش را تمامی زنان مطلقهٔ خیانت‌دیدهٔ دارای فرزند نوجوان تشکیل دادند که به مراکز مشاورهٔ یارا و بهنام در منطقهٔ یک و منطقهٔ هفت شهر تهران در سال ۱۴۰۱ مراجعه کردند. از بین آن‌ها سی نفر داوطلب واجد شرایط وارد مطالعه شدند و به‌تصادف در دو گروه آزمایش و گواه (هر گروه پانزده نفر) قرار گرفتند. سپس پرسش‌نامهٔ تنظیم شناختی هیجان (گارنفسکی و همکاران، ۲۰۰۲) و پرسش‌نامهٔ پذیرش و عمل-ویرایش دوم (بوند و همکاران، ۲۰۱۱) توسط دو گروه در پیش‌آزمون و پس‌آزمون تکمیل شد. گروه آزمایش آموزش بهبود رابطهٔ مبتنی‌بر ذهن‌آگاهی را در هشت جلسهٔ نوددقیقه‌ای و هر جلسه هفته‌ای یک‌بار، دریافت کرد؛ اما برای گروه گواه هیچ برنامهٔ درمانی ارائه نشد. داده‌ها بااستفاده از نرم‌افزار SPSS نسخهٔ ۲۶ و روش تحلیل کوواریانس تحلیل شدند. سطح معناداری آزمون‌ها ۰٫۰۵ بود.
یافته‌ها: نتایج نشان داد، آموزش بهبود رابطهٔ مبتنی‌بر ذهن‌آگاهی بر بهبود نظم‌جویی شناختی هیجان و انعطاف‌پذیری روان‌شناختی زنان مطلقهٔ خیانت‌دیدهٔ دارای فرزند نوجوان، مؤثر بود (۰٫۰۰۱>p).
نتیجه‌گیری: آموزش بهبود رابطهٔ مبتنی‌بر ذهن‌آگاهی بر بهبود نظم‌جویی شناختی هیجان و انعطاف‌پذیری روان‌شناختی زنان مطلقهٔ خیانت‌دیده با فرزند نوجوان، اثربخشی دارد. می‌توان گفت، آموزش بهبود رابطهٔ مبتنی‌بر ذهن‌آگاهی، به زنان مطلقهٔ خیانت‌دیده کمک می‌کند سازوکارهای مقابلهٔ سالم‌تری را توسعه دهند و توانایی خویش را برای برقراری ارتباط مؤثر در روابط خود بهبود بخشند.

لیلا حیدری, علی رضایی شریف, اصغر نخستین گلدوست

چکیده
زمینه و هدف: اختلالات یادگیری به‌منزلهٔ علت اصلی مشکلات شدید یادگیری و نبود پیشرفت تحصیلی شناخته شده است. شواهد فزاینده‌ای وجود دارد که یک مشکل به‌خصوص مرتبط با اختلال یادگیری، ضعیف‌بودن بهزیستی تحصیلی است. پژوهش حاضر باهدف تعیین اثربخشی آموزش نظم‌جویی فرایندی هیجان بر بهزیستی تحصیلی دانش‌آموزان با اختلال یادگیری خاص انجام شد.
روش‌بررسی: این پژوهش از نوع نیمه‌آزمایشی با طرح پیش‌آزمون و پس‌آزمون همراه با یک گروه آزمایش و یک گروه گواه بود. جامعهٔ آماری را دانش‌آموزان دختر با اختلال یادگیری مدارس ابتدایی شهر خلخال در سال تحصیلی ۱۴۰۳-۱۴۰۲ تشکیل دادند. از بین آن‌ها سی نفر داوطلب واجد شرایط به‌روش نمونه‌گیری دردسترس و پس از کسب معیارهای ورود به مطالعه انتخاب شدند و در دو گروه پانزده‌نفرهٔ آزمایش و گواه قرار گرفتند. ابزارهای به‌کاررفته در پژوهش، پرسش‌نامهٔ مشکلات یادگیری کلورادو (ویلکات و همکاران، ۲۰۱۱) و مقیاس بهزیستی تحصیلی (تومینین-سوینی و همکاران، ۲۰۱۲) بود. برنامهٔ آموزش نظم‌جویی فرایندی هیجان (گراس، ۲۰۱۵) طی ده جلسهٔ نوددقیقه‌ای تنها برای گروه آزمایش اجرا شد. تجزیه‌وتحلیل داده‌ها بااستفاده از تحلیل کوواریانس در نرم‌افزار SPSS نسخهٔ ۲۷ انجام گرفت. سطح معناداری در آزمون‌های آماری ۰٫۰۵ در نظر گرفته شد.
یافته‌ها: نتایج نشان داد، اثر آموزش نظم‌جویی فرایندی هیجان بر افزایش بهزیستی تحصیلی گروه آزمایش بعد از حذف اثر پیش‌آزمون معنادار بود (۰٫۰۰۴=p). اندازهٔ اثر نشان داد، ۲۶٫۴درصد از تغییرات بهزیستی تحصیلی در پس‌آزمون به‌واسطهٔ دریافت آموزش تبیین شد.
نتیجه‌گیری: با آموزش نظم‌جویی فرایندی هیجان، بهزیستی تحصیلی در دانش‌آموزان دارای اختلال یادگیری افزایش می‌یابد؛ لذا، به‌کارگیری این برنامه در مدارس و کلینیک‌های تخصصی کودکان استثنایی توصیه می‌شود.

زهرا منتجبیان, محمد محمدی پور, محمود جاجرمی

چکیده
زمینه و هدف: رضایت زناشویی، احساسات عینی از خشنودی، احساس خوب و لذت تجربه‌شده توسط زن یا شوهر هنگامی است که آن‌ها همهٔ جنبه‌های ازدواجشان را در نظر می‌گیرند. پژوهش حاضر باهدف بررسی ویژگی‌های روان‌سنجی نسخهٔ فارسی فرم کوتاه پرسش‌نامهٔ رضایت زناشویی فانک و راگ (۲۰۰۷) در بین زنان و مردان شهر اصفهان انجام گرفت.
روش‌بررسی: پژوهش حاضر توصیفی و از نوع توسعهٔ ابزار بود. برای ارزیابی روایی ترجمهٔ پرسش‌نامه روش ترجمه-بازترجمه به‌کار رفت. به‌منظور بررسی روایی محتوایی، ده نفر متخصص دربارهٔ هریک از شانزده عبارت فرم کوتاه پرسش‌نامهٔ‌ رضایت زناشویی اظهارنظر کردند. نسبت روایی محتوا (CVR) و شاخص روایی محتوا (CVI) محاسبه شد. جامعهٔ آماری پژوهش را تمامی زنان و مردان شهر اصفهان در سال ۱۴۰۳-۱۴۰۲ تشکیل دادند. ازاین‌بین ۳۸۸ نفر (۲۰۲ زن و ۱۸۶ مرد) به‌روش نمونه‌گیری دردسترس به‌عنوان افراد نمونه انتخاب شدند و به فرم کوتاه پرسش‌نامه‌ٔ رضایت زناشویی فانک و راگ (۲۰۰۷) پاسخ دادند. سپس پرسش‌نامه‌ها، به‌صورت الکترونیکی و بخشی به‌صورت چاپی توزیع و تکمیل شدند. به‌منظور بررسی روایی سازه از تحلیل عاملی تأییدی و نرم‌افزار AMOSE نسخهٔ ۲۱ و برای پایایی آن از شیوه‌ٔ آلفای کرونباخ در نرم‌افزار SPSS نسخهٔ ۲۶ استفاده شد.
یافته‌ها: براساس نتایج، دامنۀ نسبت روایی محتوا (CVR) با نظر ده متخصص دربارۀ عبارات فرم کوتاه پرسش‌نامهٔ رضایت زناشویی فانک و راگ (۲۰۰۷)، برای هر عبارت بین ٠٫٨٠تا١ به‌دست آمد که حاکی‌از اهمیت‌داشتن عبارت در ابزار پژوهش بود. نتایج شاخص روایی محتوای (CVI) هر عبارت بیشتر از ۰٫۷۹ به‌دست آمد که سادگی و اختصاصی‌بودن و وضوح مناسب هر عبارت را نشان داد. ضریب آلفای کرونباخ برای پرسش‌نامهٔ رضایت زناشویی برابر با ۰٫۹۷۷ بود. تحلیل عاملی تأییدی، برازندگی مدل و ساختار روابط درونی گویه‌ها را مطلوب گزارش کرد. همچنین نتایج تحلیل عاملی مؤید آن بود که ساختار پرسش‌نامه برازش پذیرفتنی با داده‎ها دارد و تمامی شاخص‌های نکویی (۰٫۰۷۸=RMSEA و ۰٫۹۸۱=IFI و ۰٫۹۷۳=NFI و ۰٫۹۷۰=TLI و ۰٫۹۸۱=CFI) از برازش مطلوبی برخوردار است.
نتیجه‌گیری: پرسش‌نامهٔ رضایت زناشویی فانک و راگ، ابزار مناسبی برای ارزیابی رضایت زناشویی زنان و مردان متأهل است و می‎توان از آن به‌عنوان ابزاری معتبر در پژوهش‌ها استفاده کرد.
 

مارال خدنگ, سامره اسدی مجره, بهمن اکبری

چکیده
زمینه و هدف: طلاق عاطفی به سرعت در سراسر جهان افزایش ‌یافته است و خودتنظیمی هیجانی یکی از متغیرهای تأثیرگذار بر آن شناخته شده است. لذا، هدف مطالعه حاضر، بررسی مقایسهٔ اثربخشی طرحواره‌درمانی و درمان مبتنی‌بر پذیرش و تعهد بر خودتنظیمی هیجانی زنان با طلاق عاطفی بود.
روش‌بررسی‌: پژوهش حاضر از نوع مطالعات نیمه‌تجربی با طرح پیش‌آزمون-پس‌آزمون-پیگیری با گروه گواه بود. جامعهٔ آماری، تمامی زنان با تجربه طلاق عاطفی شهر رشت بودند که از این‌جامعه، ۴۵ نفر داوطلب واجدشرایط به روش نمونه‌گیری هدفمند وارد مطالعه شدند و به دو گروه مداخله و یک گروه گواه (هر گروه ۱۵ نفر) تخصیص یافتند. ابزار جمع‌آوری داده‌ها، پرسش‌نامهٔ تنظیم شناختی هیجان (گارنفسکی و همکاران، ۲۰۰۱) بود. گروه آزمایش اول طرحواره‌درمانی و گروه آزمایش دوم نیز درمان مبتنی‌بر پذیرش و تعهد را به‌صورت گروهی دریافت نمودند. داده‌های پژوهش با استفاده از آزمون تحلیل واریانس با اندازه‌‌گیری مکرر و آزمون بونفرونی توسط نرم‌افزار SPSS نسخهٔ ۲۶ در سطح معناداری ۰٫۰۵ تحلیل شد.
یافته‌ها: یافته‌ها نشان داد اثر زمان (۰٫۰۰۱>p)، اثر گروه (۰٫۰۰۱>p)، و اثر متقابل زمان و گروه (۰٫۰۰۱>p)، در نمرهٔ خودتنظیمی هیجانی معنادار بود؛ این یافته نشان‌دهندهٔ اثربخشی طرحواره درمانی و درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر خودتنظیمی هیجانی زنان با طلاق عاطفی در مراحل پس‌آزمون و پی‌گیری در مقایسه با گروه گواه بود. همچنین بین اثربخشی طرحواره‌درمانی و درمان مبتنی‌بر پذیرش و تعهد بر خودتنظیمی هیجانی زنان با طلاق عاطفی تفاوت معناداری وجود نداشت. علاوه‌بر این، تأثیر ماندگاری هر دو درمان در مرحلهٔ پیگیری رد نشد.
نتیجه‌گیری: نتایج مطالعه حاضر نشان داد که هر دو مداخلهٔ طرحواره‌درمانی و درمان مبتنی‌بر پذیرش و تعهد نقش مؤثری بر خودتنظیمی هیجانی زنان با طلاق عاطفی داشته است. همچنین بین اثربخشی دو گروه طرحواره درمانی و پذیرش و تعهد تفاوتی وجود ندارد که نشان‌دهندهٔ اثربخشی یکسان هر دو مداخله است.

ریحانه کارگران بافقی, حمید ملایی زرندی, علیرضا منظری توکلی

چکیده
زمینه و هدف: خودکشی برای افراد، خانواده و جامعه مصیبت‌بار است و خودکشی جوانان، یکی از تأسف‌بارترین رخدادهایی است که می‌بایست توجه تمامی دست‌اندرکاران را به حل مشکلاتی که زندگی آنان را تا بدین حد غیرقابل تحمل می‌کند، برانگیزد. لذا هدف از انجام این پژوهش مقایسهٔ اثربخشی روان‌درمانی مثبت‌نگر و درمان مبتنی‌بر پذیرش و تعهد بر باورهای غیرمنطقی در دانش‌آموزان دختر با خودکشی نافرجام شهر بافق در سال ۱۴۰۲بود.
روش‌بررسی: این پژوهش یک طرح نیمه‌آزمایشی با پیش‌آزمون- پس‌آزمون در گروه آزمایشی (روان‌درمانی مثبت‌نگر) و گروه مقایسه (درمان مبتنی‌بر پذیرش و تعهد) با گروه گواه و پیگیری بود. جامعهٔ آماری پژوهش را تمامی دانش‌آموزان دختر با خودکشی نافرجام از دبیرستان‌های شهر بافق که در سال‌های ۱۳۹۹ تا ۱۴۰۲ اقدام به خودکشی نافرجام داشته‌اند، تشکیل دادند. از بین افراد واجد شرایط و داوطلب، ۴۵ دانش‌آموز با نمونه‌گیری در دسترس وارد مطالعه شدند و با گمارش تصادفی در سه گروه ۱۵ نفره (گروه آزمایش روان‌درمانی مثبت‌نگر، گروه مقایسهٔ درمان مبتنی‌بر پذیرش و تعهد و گرو گواه) قرار گرفتند. ابزار پژوهش پرسش‌نامهٔ باورهای غیرمنطقی (جونز ۱۹۶۸) بود. تجزیه و تحلیل داده‌ها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس با اندازه‌های تکراری انجام شد، جهت تحلیل داده‌ها از نرم‌افزار SPSS ویراست ۲۷ استفاده گردید و سطح معنا‌داری ۰٫۰۵در نظر گرفته شد.  
یافته‌ها: نتایج پژوهش با آزمون تحلیل واریانس با اندازه‌های تکراری نشان داد میانگین‌های برآورده شدهٔ نمرات پیش‌آزمون با پس‌آزمون و پیگیری باورهای غیرمنطقی در گروه روان‌درمانی مثبت‌نگر، گروه درمان مبتنی‌بر پذیرش و تعهد و گروه گواه، تفاوت معناداری دارد (۰٫۰۴۵=p). همچنین مقایسهٔ میزان اثرگذاری آموزش‌ها نشان داد گروه روان‌درمانی مثبت‌نگر ۱۴٫۴درصد و گروه درمان مبتنی‌بر پذیرش و تعهد ۱۵٫۵درصد اثرگذار است؛ بنابراین درمان مبتنی‌بر پذیرش و تعهد اثرگذاری بیشتری بر باورهای غیرمنطقی دانش‌آموزان با خودکشی نافرجام نسبت به روان‌درمانی مثبت‌نگر داشت و ماندگاری اثر آن تا مرحلهٔ پیگیری نیز ادامه داشت. نتایج حاکی از معناداری اثر زمان نیز بود (۰٫۰۰۱=p).
نتیجه‌گیری: براساس نتایج پژوهش، هر دو روش روان‌درمانی مثبت‌نگر و درمان مبتنی‌بر پذیرش و تعهد بر کاهش باورهای غیر منطقی اثربخش هستند، اما درمان مبتنی‌بر پذیرش و تعهد در مقایسه با روان‌درمانی مثبت‌نگر به طور معناداری دارای اثربخشی بیشتری است‌؛ لذا می‌توان از درمان مبتنی‌بر پذیرش و تعهد به‌عنوان روشی کارآمد جهت کاهش باورهای غیرمنطقی دانش‌آموزان با خودکشی نافرجام، بهره برد.

فاطمه سالاری, فاطمه شهامت ده سرخ, نرگس رسولی

چکیده
زمینه و هدف: اختلال نافرمانی مقابله‌ای یکی از اختلالات شایع روان‌پزشکی در بین نوجوانان است. پژوهش حاضر باهدف تعیین اثربخشی آموزش مهارت‌های اجتماعی-هیجانی بر باور‌های غیرمنطقی نوجوانان پسر دورهٔ اول متوسطه دارای اختلال نافرمانی مقابله‌ای انجام شد.
روش‌بررسی: روش این مطالعه، نیمه‌آزمایشی با طرح پیش‌آزمون و پس‌آزمون همراه با گروه گواه بود. جامعهٔ آماری را تمامی پسران دارای اختلال نافرمانی مقابله‌ای دورهٔ اول متوسطهٔ شهرستان بابلسر در سال ۱۴۰۲ تشکیل دادند. از بین آن‌ها سی نفر داوطب واجد شرایط و براساس مقیاس درجه‌بندی اختلال نافرمانی مقابله‌ای (هومرسون و همکاران، ۲۰۰۶) به‌طور هدفمند وارد مطالعه شدند و به‌تصادف در گروه‌های مداخله و گواه (هر گروه پانزده نفر) قرار گرفتند. دو گروه در پیش‌آزمون و پس‌آزمون، پرسش‌نامهٔ باورهای غیرمنطقی اهواز (معتمدین و همکاران، ۱۳۹۱) را تکمیل کرد. آموزش مهارت‌های اجتماعی-هیجانی روی گروه مداخله به‌صورت دوازده جلسهٔ شصت‌دقیقه‌ای و هر جلسه هفته‌ای یک‌بار اجرا شد؛ اما گروه گواه هیچ برنامهٔ درمانی دریافت نکرد. تحلیل داده‌ها بااستفاده از روش تحلیل کوواریانس در نرم‌افزار SPSS نسخهٔ ۲۷ صورت گرفت. سطح معناداری آزمون‌ها ۰٫۰۵ در نظر گرفته شد.
یافته‌ها: نتایج نشان داد، امتیاز متغیر باورهای غیرمنطقی در دانش‌آموزان دارای اختلال نافرمانی مقابله‌ای در گروه مداخله و بعد از دریافت درمان، درمقایسه با گروه گواه به‌طور معناداری کاهش پیدا کرده است (۰٫۰۰۱>p). نتایج مربوط به اندازهٔ اثر مشخص کرد، ۶۰درصد از تفاوت بین گروه مداخله و گروه گواه در متغیر باورهای غیرمنطقی ناشی‌از اجرای آموزش مهارت‌های اجتماعی-هیجانی است.
نتیجه‌گیری: براساس نتایج این پژوهش، می‌توان از آموزش مهارت‌های اجتماعی-هیجانی به‌عنوان درمان مکمل در کنار سایر روش‌های آموزشی و درمانی برای کاهش مشکلات افراد مبتلا به اختلال نافرمانی مقابله‌ای استفاده کرد.

آریا مومنی, فرناز کشاورزی ارشدی, شیرین کوشکی, مهناز عسکریان

چکیده
زمینه و هدف: شیوع بیماری کووید-۱۹ به‌عنوان معضلی جهانی سبب ایجاد بسیاری از اختلالات روانی و تجربهٔ سوگ در اقشار مختلف جامعه شد؛ بنابراین پژوهش حاضر باهدف تعیین اثربخشی درمان روان‌پویشی فشردهٔ کوتاه‌مدت بر سوگ و پریشانی روان‌شناختی افراد سوگوار بهبودیافته از بیماری کووید-۱۹ انجام گرفت.
روش‌بررسی: روش پژوهش حاضر نیمه‌آزمایشی با طرح پیش‌آزمون و پس‌آزمون همراه با گروه گواه بود. نمونهٔ پژوهش را سی نفر از افراد سوگوار و بهبودیافته از بیماری کووید-۱۹، در سال ۱۴۰۱ تشکیل دادند که با نمونه‌گیری گلوله‌برفی انتخاب شدند. شرکت‌کنندگان به‌طور تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه (هر گروه پانزده نفر) قرار گرفتند و پرسش‌نامهٔ تجربهٔ سوگ (بارت و اسکات، ۱۹۸۹) و مقیاس کوتاه پریشانی روان‌شناختی (کسلر و همکاران، ۲۰۰۲) را در پیش‌آزمون و پس‌آزمون تکمیل کردند. برای گروه آزمایش طی دوازده جلسهٔ نوددقیقه‌ای گروه‌درمانی روان‌پویشی فشردهٔ کوتاه‌مدت ارائه شد؛ اما برای گروه گواه هیچ مداخله‌ای ارائه نشد. تحلیل داده‌ها ازطریق تحلیل کوواریانس تک‌متغیره در نرم‌افزار SPSS نسخهٔ ۲۶ صورت گرفت. سطح معناداری آزمون‌ها ۰٫۰۵ بود.
یافته‌ها: نتایج پژوهش حاکی‌از آن بود که درمان روان‌پویشی فشردهٔ کوتاه‌مدت بر کاهش سوگ و پریشانی روان‌شناختی افراد سوگوار بهبودیافته از بیماری کووید-۱۹ در گروه آزمایش، اثربخشی داشت (۰٫۰۰۱>p)؛ همچنین اندازهٔ اثر درمان برای متغیرهای سوگ و پریشانی روان‌شناختی به‌ترتیب ۰٫۸۷ و ۰٫۹۳ بود.
نتیجه‌گیری: براساس نتایج پژوهش، درمان روان‌پویشی فشردهٔ کوتاه‌مدت به‌شیوهٔ گروهی، درمانی مؤثر در بهبود سوگ و پریشانی روان‌شناختی افراد سوگوار بهبودیافته از بیماری کووید-۱۹ است.

رویا صیقلی, شهرام غلامرضائی, رامین شعبانی, فهیمه ادیب صابر

چکیده
زمینه و هدف: تمرینات ورزشی به‌همراه مکمل تریبولوس احتمالاً روشی مؤثر برای کنترل عوارض یائسگی در زنان دارای اضافه‌وزن است. پژوهش حاضر باهدف تعیین اثر یک دوره تمرینات ترکیبی هوازی‌مقاومتی با مکمل تریبولوس بر شاخص‌های التهابی کراتین‌فسفوکیناز (CPK) و لاکتات‌دهیدروژناز (LDH) و hs-CRP زنان یائسهٔ دارای اضافه‌وزن انجام شد.
روش‌بررسی: این پژوهش از نوع نیمه‌تجربی با طرح پیش‌آزمون و پس‌آزمون و پیگیری بود. نمونهٔ آماری را شصت زن یائسهٔ داوطلب و واجد شرایط شهر رشت در دامنهٔ سنی ۵۵تا۶۵ سال تشکیل دادند. افراد به‌طور تصادفی به چهار گروه تمرین، مکمل، تمرین+مکمل و گواه (هر گروه پانزده نفر) تقسیم شدند. تمرینات به‌مدت ده هفته شامل راه‌رفتن و دویدن روی تردمیل و تمرین مقاومتی با باند الاستیکی بود. مکمل به‌صورت کپسول ۵۰۰ میلی‌گرم، دو بار در روز مصرف شد. متغیرهای پژوهش قبل و بعد از مداخله اندازه‌گیری شدند. تحلیل داده‌ها بااستفاده از آزمون تحلیل واریانس یک‌طرفه، آزمون تحلیل واریانس با اندازه‌گیری تکراری، آزمون‌های تعقیبی بونفرونی و LSD در نرم‌افزار SPSS نسخهٔ ۲۵ در سطح معناداری ۰٫۰۵ صورت گرفت.
یافته‌ها: نتایج نشان داد، تفاوت معناداری بین چهار گروه در متغیرهای درصد چربی، CPK، LDH و hs-CRP وجود داشت (۰٫۰۰۱>p). نتایج آزمون تعقیبی مشخص کرد، تفاوت معناداری بین گروه‌های تمرین و مکمل در شاخص CPK (۰٫۰۰۱>p) و بین دو گروه مکمل و ترکیبی در شاخص LDH مشاهده شد (۰٫۰۰۵=p)؛ به‌علاوه، متغیر hs-CRP بین سه گروه تجربی با گروه گواه تفاوت معناداری را نشان داد (۰٫۰۰۱>p).
نتیجه‌گیری: باتوجه به یافته‌ها می‌توان بیان کرد، تمرینات ورزشی به‌همراه مکمل تریبولوس ممکن است با کاهش کراتین‌فسفوکیناز و لاکتات‌دهیدروژناز و پروتئین واکنش‌پذیر C در زنان یائسهٔ دارای اضافه‌وزن موجب کاهش التهابات مرتبط با پیری و اضافه‌وزن شود؛ همچنین می‌تواند به‌عنوان راهبرد در کاهش خطر ابتلا به بیماری‌های متابولیک و بهبود کیفیت زندگی در زنان یائسهٔ دارای اضافه‌وزن در نظر گرفته شود.

هادی حسنی, احمد غضنفری, طیبه شریفی

چکیده
زمینه و هدف: افراد دارای ضایعهٔ نخاعی ازنظر احساس تنهایی و حساسیت به طردشدگی دچار مشکل هستند. این پژوهش با‌هدف مقایسهٔ اثربخشی درمان بازسازی شناختی و روان‌درمانی هیجان‌مدار بر احساس تنهایی و حساسیت به طردشدگی افراد دارای ضایعهٔ نخاعی انجام شد.
روش‌بررسی: روش پژوهش نیمه‌آزمایشی از نوع پیش‌آزمون و پس‌آزمون و پیگیری با گروه گواه بود. جامعهٔ آماری پژوهش حاضر را تمامی افراد دارای ضایعهٔ نخاعی شهرستان‌های لردگان و خانمیرزا در سال ۱۴۰۲ تشکیل دادند. با روش نمونه‌گیری هدفمند، ۴۵ نفر داوطلب واجد شرایط وارد مطالعه شدند و به‌طور تصادفی در دو گروه آزمایش و یک گروه گواه قرار گرفتند. ابزارهای گردآوری داده‌ها، مقیاس احساس تنهایی اجتماعی-عاطفی (دی‌توماسو و همکاران، ۲۰۰۴) و پرسش‌نامهٔ حساسیت بین‌فردی (بایس و پارکر، ۱۹۸۹) بود. روان‌درمانی هیجان‌مدار در نُه جلسهٔ نوددقیقه‌ای و درمان بازسازی شناختی در هشت جلسهٔ نوددقیقه‌ای به‌شکل حضوری اجرا شد. تحلیل داده‌ها با‌استفاده از نرم‌افزار SPSS نسخهٔ ۲۱ و آزمون تحلیل واریانس با اندازه‌گیری مکرر و آزمون تعقیبی توکی در سطح معناداری ۰٫۰۵ صورت گرفت.
یافته‌ها: در نمرهٔ کلی احساس تنهایی تفاوت دو گروه آزمایش با گروه گواه در پس‌آزمون معنادار بود (۰٫۰۵>p)؛ اما دو مداخله تفاوت معناداری ازنظر میزان اثربخشی بر نمرهٔ کلی احساس تنهایی نداشت (۰٫۰۵<p). در نمرهٔ کلی احساس تنهایی، نتایج پس‌آزمون در پیگیری ثابت بود که پایداری نتایج هر دو مداخله را نشان داد (۰٫۰۵>p). در نمرهٔ کلی حساسیت به طردشدگی، تفاوت دو گروه آزمایش با گروه گواه در پس‌آزمون معنادار شد (۰٫۰۵>p). در نمرهٔ کلی حساسیت به طردشدگی، روان‌درمانی هیجان‌مدار اثربخشی بیشتری درمقایسه با درمان بازسازی شناختی داشت (۰٫۰۱۵=p). اثربخشی روان‌درمانی هیجان‌مدار بر حساسیت به طردشدگی پایدار بود (۰٫۰۰۱>p)؛ اما درمان بازسازی شناختی در نمرهٔ کلی حساسیت به طردشدگی پایدار نبود (۰٫۰۶۰=p).
نتیجه‌گیری: باتوجه به نتایج، استفاده از روان‌درمانی هیجان‌مدار برای بهبود احساس تنهایی و حساسیت به طردشدگی افراد دارای ضایعهٔ نخاعی توصیه می‌شود.

سعیده عبداللهی طزرجان, مریم صادقی فرد, عماد یوسفی

چکیده
زمینه و هدف: درک پدیدهٔ طلاق باتوجه به شیوع درخورتوجه آن در ایران و تأثیرگذاری پیامدهای طلاق بر تمام اعضای خانواده در اغلب اوقات، بسیار مهم است. تجربهٔ زیستهٔ زوجین متقاضی طلاق می‌تواند به شناسایی پیامدهای طلاق کمک کند؛ بنابراین پژوهش حاضر باهدف بررسی پدیدارشناسانهٔ پیامدهای طلاق در بین زوجین متقاضی طلاق استان یزد انجام شد.
روش‌بررسی: پژوهش حاضر به‌ روش پدیدارشناسی تأویلی بود و سعی در بررسی تجارب زیستهٔ زوجین متقاضی طلاق داشت. مشارکت‌کنندگان پژوهش را زوجین متقاضی طلاق مراجعه‌کننده به مراکز مشاورهٔ دادگستری استان یزد تشکیل دادند که از بین آن‌ها دوازده زوج با روش نمونه‌گیری هدفمند به‌منظور مصاحبه انتخاب شدند. داده‌ها ازطریق مصاحبۀ نیمه‌ساختاریافته جمع‌آوری شد و بااستفاده از تکنیک‌های تحلیل تماتیک (مضمون) هدف تحلیل قرار گرفت.
یافته‌ها: یافته‌های حاصل از کدگذاری تجارب زیستهٔ زوجین متقاضی طلاق نشان‌دهندهٔ سه مضمون اصلی پیامدهای اجتماعی و پیامدهای اقتصادی و پیامدهای روان‌شناختی بود. این سه مضمون در سطوح چهارگانهٔ پیامدها برای زوج (آقا)، پیامدها برای زوجه (خانم)، پیامدها برای فرزندان و پیامدها برای خانوادهٔ اولیه طبقه‌بندی شد.
نتیجه‌گیری: باتوجه به یافته‌های پژوهش، تجارب زیستهٔ زوجین متقاضی طلاق در ابعاد گوناگون اجتماعی و اقتصادی و روان‌شناختی شکل‌دهندهٔ پیامدهای پدیده طلاق است که به فهم درست از پدیدهٔ طلاق کمک می‌کند و نیز به‌عنوان راه‌حلی برای کاهش پدیدهٔ طلاق در نظر گرفته می‌شود.